The fun part

Om eind van dit schooljaar twee huishoudens samen te voegen tot een (in een huis met minder bergruimte), moet er heel veel weg.

En dat is leuk, erg leuk.

Voor de grap had ik een kast op de welbekende verkoopsite gezet. Nog geen drie minuten later had ik een bod. Het leukste is, tegelijkertijd gingen we een enorme tafel ophalen in Groningen voor hetzelfde bedrag.

Ik liep tegen nog wat dingetjes aan en in een weekend was er van alles opgeruimd, gepimpt en verplaatst. Zonder kosten.

De website die we hadden voor later, (voor als we zo ongeveer eind van dit schooljaar het huis verkocht zouden hebben en in Duitsland zouden wonen) heb ik maar weer eens omgebouwd.
Tijdelijk had ik het onderkomen van Heerenveenruilt op de server gezet maar aangezien het ruilen me nu meer tijd, geld en inspanning kost dan het aan plezier en praktisch nut oplevert, heeft dit weinig zin.  Daarnaast vind ik het helemaal niet leuk om een kunstje twee keer te doen en gaan mijn gedachten over ruilen een heel andere kant uit dan de voorgestelde kledingruil over 5 maanden.
Vijf maanden is mij te lang om een website ongebruikt te laten zijn voor een gratis ruilfeestje.

Op de website komt nu te staan wat we de komende jaren gaan doen.
Een mix van verkoop, goodies, kunst, kleingoed, meubels op maat en praktische hulpverlening.
De afgelopen tijd heb ik hard nagedacht hoe ik gebruik kan maken van de zogenaamde crisis, vergrijzing, mijn passies en mijn beroep(en).

Ooit ben ik begonnen in een hotel als kamermeisje, daar heb ik geleerd om heel hard en efficiënt te werken. Daarnaast was ik fotograaf-assistent, fantastisch, je komt op de gekste plaatsen en leert heel anders te kijken. Een hamburger op een plaatje zal mij niet het water in de mond doen lopen, ik zie spuitlak en kunstgrepen.  Zo werkte ook in een cadeau winkel die reeds failliet was en dagelijks werd veranderd en her-gedecoreerd om aantrekkelijk te houden. Hoe hoger we de prijzen maakten om ze dan voor de helft te verkopen, hoe meer er verkocht werd. Hierna deed ik een opleiding magazijnbeheer en kwam bij een soort debiteuren crediteuren oude mannen fabriek. Wat een drama, elke dag hetzelfde liedje. Niks voor mij.
Tijdens deze opleiding kwam ik mijn toenmalige echtgenoot tegen en vertrok naar de andere kant van het land in de stad zonder identiteit, geschiedenis en ziel, met dito mensen, hier zouden we een jaar blijven. Om geen gat in mijn cv te krijgen nam ik een baantje aan bij een schoonmaakbedrijf, kreeg kinderen, liet mijn hobby uit de hand lopen en verkocht alles wat ik maakte. Opeens waren er tien jaren voorbij en zag ik mezelf niet nog eens tien jaar schoonmaken in een stad waar ik me een Alien voelde. Zo verhuisde ik terug, met twee kleine kindjes. Deed een cursus etaleren en volgde een seminair voor zelfstandig ondernemen.
Toen de jongste vijf werd kreeg ik een oproepje voor reintergratie en was ik binnen twee weken aan het werk bij een uitgeverij. Letters, reclame, redigeren, fotografie, regelen, deadlines, allemaal leuk behalve acquisitie, wat ik mocht doen. Uitgeverij moest uitdunnen, papier is uit de mode en ik mocht naar huis. Tja wat ga je dan doen, iets waar je makkelijk werk kan vinden, dus maar weer poetsen. Niet op kantoren, bouwketen, hotel, scholen en fabrieken maar dit keer bij mensen thuis die het zelf niet meer kunnen. En dan heb je weer ruimte in je leven, moet je zuinig aan en kom je terug bij wie je bent. Een alleskunner met duizend en een ambities wat niet in een beroep te vangen is. En zo maak ik mijn eigen beroep.

Na 12 keer verhuizen, acquisitie, verkoop, ruim twintig jaar alles alleen doen, managen, bejaardenzorg, van oude dingen iets maken, fotograferen en combineren weet ik waar ik goed in ben. Nu is het zaak om mijn website gelikt te krijgen, mijn verhaal duidelijk en uitgerekend nu stuurt mijn broer mij het eerste exemplaar van zijn boek Voeken . Veel te leuk, ik ken de personages, herken de personages, ken het verhaal maar mag nu eindelijk tussen de regels gaan lezen. De romanvorm die voor mijn broer een verhulling schijnt, is voor mij een feest van herkenning. Ik lees mijn broer, ook de leugens. Dit is leuk! Mijn website moet ik afmaken, ik heb nog wat spulletjes op te lappen, vanavond komt een kijker voor de kast en de was, ramen en mijn gebit moeten gepoetst. Ik wil verder lezen, ik wil in de zon onder het afdakje een kastje witten. Maar plicht roept, de mondbeul en huishoudhorror eerst.

Vanavond verder schrijven aan teksten voor het web.
Nu snel poetsen, opruimen en een tandpasta smile halen.

Tussendoor wat lezen, mijn sjaal afmaken en in gedachten teksten formuleren.

Ik ben benieuwd of er iemand is die een idee heeft hoe mijn zelf gecreëerde baan eruit gaat zien.