Voeken

Voeken.

Zoeken, voelen en vloeken, wat je overkomt als je onderweg de weg een beetje kwijt bent, volgens mijn broer.
Momenteel ben ik ook aan het voeken.

Nu ben ik niet op reis in die zin dat ik onderweg van plaats a naar b op vakantie ben maar wel ben ik op reis en is de bestemming onbekend.
Eindbestemming is wel bekend, zo dood als een pier aan het eind van mijn leven maar daartussen in ben ik van plan om nog wel wat andere reizen te maken.

De reis die we aan het voorbereiden waren is uitgesteld, emigreren naar die Heimat.
Dat betekent dat er eerst op een tussenstation  een jaartje of 5 wat tijd wordt gesleten, doorgebracht, gewacht, nuttig gemaakt. Dat is voeken.

Iedere 4 a 5 jaar pak ik mijn boeltje en begin weer ergens anders, 2013 ga ik voor de 13e keer verhuizen.  Ik draai mijn hand er niet meer voor om, binnen een paar dagen is alles gepakt en klaar.
Als ik een jaar niks te doen heb op dat gebied dan gooi ik de tuin wel om of krijgen alle muren een nieuwe kleur of behang, dat is het punt niet. Verhuizen vind, of vond ik altijd wel leuk.

Maar voeken is wel, dat ik voor het eerst in 20 jaar mijn draai begin te vinden. Niet aan een  "later " werk maar aan een nu. Het is voeken dat ik nu mijn plannen voor nu vorm geef en uitgerekend nu ga verhuizen.

Ik ben aan het voeken om te kijken hoe mijn nu ingepast kan worden in de verhuizing. Wel heerlijk dicht bij de stad en evengoed dichtbij waar nu mijn huis staat. Mijn gele KA-limero autootje brengt me wel waar ik wil. Voeken is best leuk.

Maar voeken is ook lastig, voeken is niet alleen het moment dat er herinneringen worden gemaakt.
Voeken is ook een moment dat er beslissingen worden genomen.

Voeken is een luxe probleem.