Zomervakantie is over.

De vakantie raast voorbij.
De kinderen hebben zes weken vakantie en daarvan zijn nu 5 weken voorbij.
Over een week begint het nieuwe schooljaar en dan is alles weer 'normaal'.
Zou je denken.

Niet echt, in die paar weken is er zoveel gebeurd dat we na deze vakantie anders in het leven staan.
Zoon heeft deze vakantie veel nieuwe vrienden gemaakt in het dorp en zowaar een beetje verkering.
Dochter is voor het eerst met haar vriend op vakantie geweest, twee hele weken naar Zuid Frankrijk.
Vol vertrouwen dat deze twee kanjers er wel komen, gaan we naar het volgende schooljaar.
Rijlessen, nieuwe opleiding, werken, vrienden en vriendinnen.

Mijn ouders hebben een hele vakantie in de lappenmand doorgebracht, maar herstellen en worden beter, al kost dit nog wat tijd.
De Super Oldies hebben nieuwe plannen, of eigenlijk oude plannen afgestoft en gaan hier vorm aan geven.

En dan eindigt de vakantieperiode opeens heel triest.
Onze beste vriend zit op dit moment in het ziekenhuis bij zijn vader te wachten op het einde, zomaar, totaal onverwacht.
Een sterke jonge vent in de bloei van zijn leven.
De man, altijd gezond, nooit een dag ziek, kreeg een hersenbloeding en er is niks meer aan te doen.
52 jaar, en van de ene op de ander seconde is je leven voorbij.

Hoe onwezenlijk en bizar, niet te bevatten dat je vader die altijd sterk, opgewerkt, trots, die grote stoere man, je beste vriend nu zijn laatste uren in een ziekenhuisbed doorbrengt en je afscheid moet nemen. Niet wetend hoe lang dat nog duurt.

Jij als vrienden aan de zijlijn niks kan doen dan telefoontjes afwachten en meeleven.

Hoe relatief is dan alles weer.
Zo machteloos en onwerkelijk is dit.

Lieve vrienden en familie, wij wensen jullie alle sterkte in de wereld om 'heit' een waardig afscheid te geven en hopen dat je met jullie ontzettend mooie warme familie dit samen een plek kunnen geven.
Jullie 'heit' is trots op jullie, dat weet ik zeker.