Verborgen schatten

In het Thüringer wald belandden we op een camping in het dorp Ruhla vlakbij Eisenach. Alsof je terug reist in de tijd. De gigantische natuurparken zijn allemaal werelderfgoed en de dorpjes liggen als kleurige lapjesdekens tussen de heuvels. Een ongekende rust en vriendelijkheid, helemaal wanneer je pas uit een toeristische hel komt waar je meer Nederlanders ziet dan lokale bevolking. En het enige wat je kan leren aan cultuur is het lijflied van de naastliggende camping die er bij 5 tot 10 jarigen in wordt geramd zodat ze na 20 jaar nog dagelijks Camping Mario lalalalala zingen.

Hier, op de Alte Ruhl (ruhl komt van oud dialect wat rollend betekent,een verwijzing naar het beekje wat er stroomt) voelden we ons meteen thuis. De camping was super relaxt en spotgoedkoop zoals alles in (ex)Oost. Na een avondje bijkomen de wandelschoenen aangetrokken en daar liepen we letterlijk tegen een spookdorp aan. Een zestigtal huisjes verscholen achter de camping, overwoekerd en verlaten in het bos. Alles en dan ook werkelijk alles was uit de woningen gesloopt. Onze nieuwsgierigheid was gewekt en met de camera in de aanslag zijn we op speurtocht gegaan. Wat een fantastische plek! De fantasie was aangewakkerd en we zagen ons daar al wonen. Met jeukende handen zijn we alle huisjes door geweest. Zelfs een tekening gemaakt van de ligging en aantekeningen van elektra, water en andere aansluitpunten.

Na de Wende hebben ze alle bruikbare spullen uit de woningen getrokken, elektra en water afgesloten en zijn er flink wat feestjes gevierd. Dit was een vakantiedorp geweest, maar van wie, stasi's? foute lui? Navraag op de camping leerde ons dat het te koop was en inderdaad een vakantiepark was geweest. Hierop zijn we naar de plaatselijke bibliotheek gegaan om meer te weten te komen. Hier vonden we geschiedenis van het dorp vanaf 1300 maar nauwelijks een woord over de beladen periode.
Oost Duitsland heeft hele stukken geschiedenis uit de boeken geschrapt. We kwamen te weten dat de arbeiders van het dorp, waar ze messen, tabakspijpen en kinder-uurwerken maakten, de huisjes mochten gebruiken om hun vakantie te vieren. Arbeit macht frei.

Na drie dagen fantaseren over de wederopbouw van het park, maar dan met ecohuizen, zelfvoorzienend door middel van zonne-energie, mosdaken, visvijver, wildjacht, moestuinen, schapen (voor kaas en wol of een shoarma)moesten we toch concluderen dat naast de aanschaf van het park eerst een goede baan nodig is. Je verdient daar geen drol en met een fulltime job (niet in de buurt, dus reistijd) heb je geen tijd om alles zelf te bouwen. Om binnen een paar jaar een flink deel van het park op te knappen heb je naast heel veel tijd, heel veel geld nodig. Bij deze een oproep aan investeerders, miljonairs, mensen zonder erfgenamen of wie dan ook die nog wat geld te veel heeft, wij hebben wel een leuk doel. (Ron, hoe zet ik die sponsorknop op mijn blog?)
View Screen Capture


Update: Die investeerder is inmiddels begonnen, helaas zonder ons, en heeft er een compleet nieuw park neergestampt. Het is onherkenbaar, zoals de hele regio eigenlijk. De huizen zijn allemaal gerestaureerd en de prijzen rijzen de pan uit. Het voormalig Oost is West voorbij.