Bijna perfect.

Na enkele jaren het tweede weekend van Oktober in Vianden te zijn geweest op de notenmarkt,
hadden we bedacht om dit jaar een keer wat eerder te gaan zodat we nog wat mooi najaarsweer konden genieten, de verse appels konden plukken en uiteraard verse noten.

We boekten een huisje in Schonberg, op 100 km van Vianden, vlakbij of eigenlijk midden in de Vulkaaneifel. Het leuke van booking.com is dat je, eenmaal in het systeem, steeds de leukste aanbiedingen krijgt voor de plaatsen waar je eerder op hebt gezocht en zo kan je voor een minimaal budget een weekendje weg.

Vrijdag vertrokken we rond een uur of 15.00 en om 19.00 waren we bij onze plaats van bestemming. We hadden een huisje met kitchenette en kochten in de supermarkt nog snel wat avondeten.
Schweinenacken, zuurkool en rosti en zaten we voor 10 euro,  een half uur later  te smullen.

Na het eten een kopje koffie gezet en buiten op het bankje van de omgeving genoten.


Zaterdag zijn we in alle vroegte met een kofferbak vol lege tassen vertrokken naar Luxemburg om noten en fruit te plukken.
Vorig jaar hadden we een plaats ontdekt waar een compleet veld in onbruik was geraakt en waar we tassen vol met peren, appels en noten hebben geraapt. Vol goede moed gingen we daar weer heen en hadden in no time drie big shoppers vol heerlijke appels. De noten waren nog niet zo ver dat ze al op de grond lagen en langs de doorgaande wegen hadden we niet zoveel moed om daat aan takken te schudden of met stokken in de bomen te slaan, we hebben dit jaar dus niet zoveel noten kunnen rapen, maar ja je kan niet alles hebben. De beloofde stoofperen van vorig jaar waren helemaal nergens te bekennen, net als de pruimen. Als vervanging hebben we maar een struik met rozebottels leeggeplukt. Met in de diepvries drie zakken vlierbessen en een diepvrieszak vol bramen, hebben we meer dan genoeg om straks met de sapextractor een litertje of 40 sap voor limonade, wijn en jam te gaan maken.
De sapextractor heb ik nu een jaar of 5 en ieder jaar ben ik weer dolgelukkig dat ik die heb aangeschaft. Je hebt een veel grotere sap opbrengst, het is meteen steriel en je hoeft niet te zeven of te knoeien. Alleen de flessen schoonmaken en het liefst de extractor op de houtkachel en het huis ruikt  lekker naar vers fruit, hout en gezelligheid, terwijl je alleen maar af en toe een flesje vult met sap en dat ding zelf het werk verder doet. Van de overgebleven most in de extractor kan je zelfs ook nog wijn maken, je verspilt dus helemaal niks.

We reden terug door de Vulkaan Eiffel en via een omleiding kwamen we in een dorpje waar een rommelmarkt was. Natuurlijk gingen we even kijken en liepen een rondje door het dorp. Als je al een jaar of 5 naar huisjes aan het kijken bent, dan is het alsof je er een extra zintuig voor krijgt en zodoende stonden we even later bij een burcht met een fantastisch uitzicht. Met het huisjes-kijken-droomhuis-virus reden we terug door de prachtige omgeving en,

 besloten we dat we zondag terug zouden rijden via ons droomhuis wat we een paar weken terug hadden gezien op de Trovit-huizen-app.

De kofferbak was gevuld met gratis fruit.
De voorraad drank, tabak en benzine voor een prikkie aangevuld, dus die 400 kilometer omrijden hadden we er op voorhand al uit.

Bij de Weser aangekomen hebben we de auto geparkeerd en gekeken hoe groot dat Grundstuck nu werkelijk was. Met google maps kom je een heel eind maar in het echt is, een afstand wat je loopt en ziet, toch net even anders dan vanaf een plaatje.

 We wisten dat het huis direkt aan de weg lag  tussen de kalkwerken en de krachtcentrale.

Het huis heeft een grondstuk van 10.000m3 en ligt pal aan de Weser. Het grondstuk is smal en staat vol met appel-peren-en notenbomen. Daarvoor hadden we dus niet naar Luxemburg gehoeven.
We liepen lang de weg om te kijken waar boomgaard ophield en dat was een ruime 600 meter verderop wat betekent dat de lap grond gemiddeld 15 meter breed is op een schuine helling. De boomgaard was oud, overwoekerd en totaal onbegaanbaar tegen de schuine helling aangeplakt.
Vanaf de drukke doorgaande weg, ligt een fietspad met daarnaast een in onbruik geraakt spoor en direkt daarnaast een 15 meter afgrond naar de Weser waarop de boomgaard staat.

Tegenover het huis konden we zo de bos in wandelen.

Het huisje zelf was niks bijzonders.

Het uitzicht was inderdaad magnifiek. Eigenlijk was het precies zo als we ons hadden voorgesteld. Het is een huis, omgeving, grondstuk, boomgaard, alleenligging, uitzicht, infrastructuur, werkgelegenheid, mogelijkheid tot zelfvoorziening, afstand tot Nederland en prijs waar we van dromen, en toch is het 't net niet. Het ligt te dicht aan de (drukke)weg, de boomgaard ligt te scheef. Als er de mogelijkheid is om het veld naast de woning aan de andere kant erbij te kunnen kopen aanwezig is, dan zijn we verkocht. Als, .... eh, als we NU het geld zouden hebben en als het NU zou kunnen.


Helaas.
Of gelukkig, kunnen we nog een paar jaar van die heerlijke weekendjes weg en steeds dichter bij ons ultieme droomhuis komen.

Dream on

Terwijl ik de afgelopen weken druk was met planning en voorbereiding van het trouwfeest, was man alweer in zijn dromen aan het klussen aan onze toekomst, ooit, in Duitsland.  Bij een trouwerij hoort een huwelijksreis en omdat we eigenlijk al een jaar niet samen weg waren geweest, voor ons ook een noodzakelijke reis. Man had dus al was huisjes gespot in de regio waar we vakantie gingen vieren en met de camera in de aanslag gingen we ouderwets op pad. Huis nummer een was een van de 11 miljoen leegstaande huizen in Duitsland, gelukkig keus genoeg.

Een proefritje van 2000 kilometer leerde dat de nieuwe auto nogal wat olie nam en rare bijgeluiden maakte.

Dat niet alle huizen op internet te vinden zijn is erg jammer, dit huis stond om de hoek bij het eerste en was een stekje waar we ons meteen helemaal op ons gemak voelden, niet te vinden helaas. De ligging, ruimte en tuin zou net  aan de wensen kunnen voldoen, maar zonder prijs en gegevens over koop of sloop erg lastig om in te schatten of we er werkelijk iets mee kunnen.

Nog geen kilometer verderop in een bocht stond alweer een giga pand met grote tuin en werelds uitzicht, ook deze was niet te traceren op het net.

Een paar dagen later reden we wat rond en vanuit mijn ooghoek zag ik dit huis! In een dalletje met een giga grundstuck, de deur was geforceerd en binnen was alles eruit gesloopt.

Dit pand stond op een 150 meter er van af, ook leeg, en daarachter een schietvereniging. In de hoop dat de eigenaar van de schietvereniging ons meer kon vertellen over het leegstaande pand, hebben we er wat rondgewandeld en gezocht om een teken van leven. Helaas hebben we niemand kunnen vinden en bedachten om in het volgende dorp om informatie te gaan zoeken.

Doorgereden naar Stolberg, als de vakwerkhuisen wat onderhouden zijn en hier en daar een bloemetje, krijg je een idee hoe we het plaatje voor ons zien. Een beetje verbouwen vinden we leuk en dit soort huizen zijn met natuurlijke materialen uit de omgeving gemaakt, wat betekent dat het niet idioot duur hoeft te zijn, maar wel duurzaam.

Hier word je toch helemaal blij van?

Ook het (zoveelste) stationsgebouw stond leeg, geen makelaar te vinden, een dorp vol bejaarden, het hele dorp is na de Wende schitterend opgeknapt en onderhouden. Het schijnt het geboortedorp van Juliana van Stolberg te zijn, de moeder van Willem van Oranje. (deja-vu, kwamen we die niet al eens  tegen in Vianden?) En kwamen we niet op onze eerste vakantiedag op zoek naar wat eten een clubgenoot van vrienden van ons tegen die uitbater van een hotel verderop was? De wereld is klein, echt klein. En Duitsland met 11 miljoen lege huizen ligt om de hoek. Per dag vertrekken 395 Nederlanders uit kil, koud, verhard en hufterig Holland om onder andere in Duitsland ( en scandinavie als goede tweede) in rust en respect met mens en natuur te gaan wonen.In Stolberg vonden we wel iets anders, iets waar we helamaal niet naar zochten. Twee vakwerkhuisjes in redelijke staat, midden in de straat, zonder grond. Maar wel leuk als uitvalsbasis om gericht te gaan zoeken naar ons droomhuis en de lokale bevolking te leren kennen. Misschien, heel misschien gaan we een bod doen en onze volgende vakanties daar doorbrengen. Van de buren zullen we geen last hebben en het massatoerisme is ver te zoeken, maar oh oh wat een schitterend dorp! Op een paar kilometer van de Harz en Thuringen, tussen paradijselijke steden als Quedlinburg en Wernigerode, ski- gebied op rij-afstand..... Wauw! En dat op 4 uur rijden van thuis. Het huis in het dalletje lag om 18.00 uur al volledig in de schaduw en ik wil toch echt, later als ik groot ben, de zon in mijn grote achtertuin zien ondergaan met heuvels en bos en beekje en koeien in de verte.

Het eten midden in de vrije natuur, een uur nagenieten in het zonnetje zonder een mens te zien, dat is genieten met een grote G. En dan behalve een tas boodschappen, een dolk en een brandertje bedenken waar je de sla in gaat doen? Toppunt van recyclen. Voor navigatie en internet om huizen te lokaliseren moesten we het een en ander aanschaffen in de grote Markt waar je nog net niet gek wordt als je tussen de overload van te veel van hetzelfde niet weet wat je moet kiezen, en heb je, wanneer je spontaan besluit te gaan picknicken,  twee niet stuk te krijgen plastic verpakkingen in je auto liggen die prima dienst doen als slabakje. Nee ik ben Toch Niet Gek.

Nomnom, en wie heeft bestek nodig, als je een stuk schwarzwalder schinken of een broodje gebruikt om je vingers niet te verbranden? We hebben de smaak weer te pakken. To be continued...

Heerlijk weekend

Hemelvaart weekend gingen wij weer eens op de bonnefooi richting ons favoriete Duitsland.  Diegene wie ons al langer volgt weet dat we daar gaan wonen. .... als, wanneer en dan....

We wilden onze zoekratio uitbreiden en na Hamelen richting ex-ost.
Zo kwamen we door Hildersheim op het moment dat we besloten om naar Goslar te gaan. Vanuit mijn ooghoek zag ik een winkel met tweedehands spullen met in de etalage een heel leuk stoeltje.

Omdat het al tegen zessen liep en we erg Nederlands trek in eten hadden, reden we verder met het idee om later dat weekend te gaan kijken.

Zo kwamen we niet veel later bij Holle een bordje camping tegen en besloten om de Biod bambi te parkeren. De camping bleek een gouden plekje en we boekten meteen voor het hele weekend.

De vrijdag hebben we cultuur gesnoven in Goslar en omliggende plaatsen.  Prachtige oude stad waar Brugge wat mij betreft bij in het niet valt. Niet verpest door massatoerisme en geen overload aan souvenir winkels. 

Zaterdag zouden we na ons debacle van twee jaar geleden, nu eindelijk de Nana's in Hannover gaan bekijken.  Maar eerst door Hildersheim voor de Trodelmarkt.  We kwamen uit andere richting en het bleek niet zo eenvoudig terug te vinden, waardoor we besloten om eerst een winkel te zoeken en te gaan picknicken.  Bij de winkel zagen we een aanplakbiljet voor een flohmarkt op zondag, altijd leuk.  

Na de picknick reden we weer op dezelfde weg als donderdag en vonden de winkel met de leuke stoelen.  Deze en nog wat aankopen gingen uiteraard mee. En zo reden we nog voor de middag Hannover in. Al vrij snel vonden we de oever waar de Nana's stonden en niet alleen de Nana's

maar een hele oever met trodel en antik! Snel de auto geparkeerd, wat niet eenvoudig is in Hannover en met een big shopper onder de arm de markt over. De big shopper goed gevuld, de Nana's vergeten, de portemonnee leeg en met de buit naar auto om naar de andere kant van de stad te reizen waar een groot festival bezig was. Er zou een  rockabilly band ( althans, dat stond op een kalender) spelen en daar hedden we wel zin aan.

Parkeren was hier een puzzeltocht maar na vier rondjes rijden vonden we een plekje. Wat een feest! Druk! Gezellig! Leuk! En wat een uberslechte muzikanten van over de 50 met een heel slecht bruiloftsrepertoir.

Hier waren we snel weg, we hadden al een dag slenteren en mensenmassa gehad en de maag knorde.  In een supermarkt wat angebot meegenomen en terug op de camping lekker gegeten en de watermolen plus omgeving wat bekeken. 

Zondag moesten we weer naar huis en aangezien Hildersheim met de flohmarkt op de route lag en wij de smaak te pakken hadden, daar nog een rondje over de markt gedaan. 

Zo kwamen we met de kofferbak afgeladen thuis en kon het werk beginnen.

De stoelen heb ik gestript en geverfd,

opnieuw bekleed en staan nu bij de side table die dienst doet als bureau.

Mocht je ze willen kopen dan kan dat natuurlijk nog steeds. Intussen staan ze mooi te zijn in de huiskamer.

De prachtige broodtrommel opgepoetst en de schroefjes vastgedraaid en inmiddels verkocht op de markt in Bakkeveen (aanrader!, leuke markt voor brocante en het betere spul).

We waren er met pinksteren voor het eerst en hebben genoten van het leuke publiek en de enthousiaste reacties. Er waren verscheidene mensen die onze uitstalling op de foto zetten en dat was toch wel een compliment.

Komende zaterdag zijn we er weer en nemen we de aanwinsten uit Duitsland mee. 

Trots

Ron Zwart debuteert met ‘Voeken’ als romanschrijver

Ron Zwart heeft een roman geschreven over zijn reis door de klassieke oudheid deze zomer. Hij heeft zijn fantasie in ‘Voeken’ de vrije loop gelaten en dat smaakt bij hem zelf en wie weet bij de aanstaande lezers naar meer.
Nescio
Ron Zwart houdt van schrijven. Voor Zeewolde Actueel hield hij deze zomer een soort reisdagboek bij, toen hij van Italië (Florence, Rome, Napels, Sicilië) via Albanië, Macedonië en Griekenland naar Turkije reisde. Zijn boek ‘Voeken’ bevat dezelfde tussenstops, voor het overige heeft Zwart een romanfiguur de overige avonturen laten beleven. De schrijver, in Zeewolde vooral bekend als gemeenteraadslid voor D66, heeft voor zijn boek een pseudoniem gebruikt: Nero. ,,Daar zit Ron natuurlijk in verstopt, maar het verwijst ook naar Rome, naar cultuur en naar gekte. Dat alles keert terug in het boek. Voor mij zit er ook een verwijzing naar Nescio in. Ik zet het boek van Nero in de boekenkast tussen Multatuli en Nescio in. Ja, ja, ik ken m’n plaats.” ‘Voeken’ vraagt uiteraard ook om enige uitleg. ,,Mijn voormalige echtgenote typte dat woord een keer in een berichtje naar mij. Ik wist niet wat ze daarmee bedoelde en ik kon de betekenis ook niet uit de context halen. Ging het nu om zoeken, voelen of vloeken? Hé, dacht ik, zoeken, voelen en vloeken zijn met elkaar nu precies wat ik aan het doen ben als reiziger. Je bent de hele tijd aan het zoeken, je voelt hoe iets gaat en tja, het zit niet altijd mee en daarmee is vloeken ook snel verklaard.”
Verplichtingen
Zwarts reis door de klassieke oudheid was ook een zoektocht, maar de Zeewoldenaar vond ‘onderweg’ de antwoorden niet. ,,Doel voor mezelf was even uit de maalstroom te stappen en te kijken wat er me met gebeurde,” aldus de ‘midlifer’. ,,Maar onderweg gebeurde er helemaal niets met me! De inzichten, die je van een soort monnik verwacht, bleven uit. Reizen, ademen, beleven, dat gebeurde er. En kwam de bus op de ene dag niet, dan was ie er de volgende dag wel en dat raakte me op het laatst helemaal niet meer!” Bij het thuiskomen aan de Goudhaver ontdekte Zwart echter dat er wel degelijk wat met hem was gebeurd. ,,Direct waren er weer allerlei verplichtingen: het huis, de hypotheek, het werk (Zwart is hoofd bedrijfsvoering bij de gemeente Heerde, red.), de kinderen… De auto moest ook naar de keuring en niet te vergeten gewassen worden, de kleinste dingen werden weer een last. De inzichten waren er aan de voorkant van de reis en daarna. Wat wel mogelijk was dat ik lasten heel bewust op me ging nemen en accepteerde wat ik allemaal op m’n schouders ging nemen. Anders gezegd: ik had een rugzak en ik ging de lasten er één voor één weer in doen.”
Zwart schreef wekelijks over zijn reisavonturen in Zeewolde Actueel en hield er een speciale blog over bij. Toen hij het wilde omwerken naar een boek, kreeg hij de opmerking dat het wel wat persoonlijker mocht. ,,Dus ging ik verzinnen en overdrijven, hetgeen leidde tot allerlei verzinsels. De reis was het raamwerk en ook de verplaatsingen waren waar, voor het overige is ‘Voeken’ bijna volslagen verzonnen. Ik heb er enorm veel plezier aan beleefd. Ik heb allerlei belevenissen uit mijn leven omgevormd. Of dat allemaal geloofwaardig geworden is, weet ik niet, maar dat geldt misschien wel voor iedere roman. Het is het verhaal geworden van een veertiger die zich verzet tegen zijn ketens en alles wat hem weer in vaste patronen wil zuigen. Ik heb mijzelf wel los moeten maken van de romanfiguur. Eigenlijk is het een heel triest figuur die er rondloopt.”
Zwart is intussen al met zijn volgende boek bezig. ,,Ik heb er zelfs een paar in voorbereiding. Ik wil zeker nog een vergelijkbaar boek schrijven, want ik heb nu de smaak te pakken gekregen.” Het boek ‘Voeken’ van Nero is te bestellen bij de plaatselijke boekhandel, via bol.com of boekenbestellen.nl. Wie een gesigneerd exemplaar eerste druk wil, dient naam en adres te mailen naar: Nero@Thomax.nl.