Dream on

Terwijl ik de afgelopen weken druk was met planning en voorbereiding van het trouwfeest, was man alweer in zijn dromen aan het klussen aan onze toekomst, ooit, in Duitsland.  Bij een trouwerij hoort een huwelijksreis en omdat we eigenlijk al een jaar niet samen weg waren geweest, voor ons ook een noodzakelijke reis. Man had dus al was huisjes gespot in de regio waar we vakantie gingen vieren en met de camera in de aanslag gingen we ouderwets op pad. Huis nummer een was een van de 11 miljoen leegstaande huizen in Duitsland, gelukkig keus genoeg.

Een proefritje van 2000 kilometer leerde dat de nieuwe auto nogal wat olie nam en rare bijgeluiden maakte.

Dat niet alle huizen op internet te vinden zijn is erg jammer, dit huis stond om de hoek bij het eerste en was een stekje waar we ons meteen helemaal op ons gemak voelden, niet te vinden helaas. De ligging, ruimte en tuin zou net  aan de wensen kunnen voldoen, maar zonder prijs en gegevens over koop of sloop erg lastig om in te schatten of we er werkelijk iets mee kunnen.

Nog geen kilometer verderop in een bocht stond alweer een giga pand met grote tuin en werelds uitzicht, ook deze was niet te traceren op het net.

Een paar dagen later reden we wat rond en vanuit mijn ooghoek zag ik dit huis! In een dalletje met een giga grundstuck, de deur was geforceerd en binnen was alles eruit gesloopt.

Dit pand stond op een 150 meter er van af, ook leeg, en daarachter een schietvereniging. In de hoop dat de eigenaar van de schietvereniging ons meer kon vertellen over het leegstaande pand, hebben we er wat rondgewandeld en gezocht om een teken van leven. Helaas hebben we niemand kunnen vinden en bedachten om in het volgende dorp om informatie te gaan zoeken.

Doorgereden naar Stolberg, als de vakwerkhuisen wat onderhouden zijn en hier en daar een bloemetje, krijg je een idee hoe we het plaatje voor ons zien. Een beetje verbouwen vinden we leuk en dit soort huizen zijn met natuurlijke materialen uit de omgeving gemaakt, wat betekent dat het niet idioot duur hoeft te zijn, maar wel duurzaam.

Hier word je toch helemaal blij van?

Ook het (zoveelste) stationsgebouw stond leeg, geen makelaar te vinden, een dorp vol bejaarden, het hele dorp is na de Wende schitterend opgeknapt en onderhouden. Het schijnt het geboortedorp van Juliana van Stolberg te zijn, de moeder van Willem van Oranje. (deja-vu, kwamen we die niet al eens  tegen in Vianden?) En kwamen we niet op onze eerste vakantiedag op zoek naar wat eten een clubgenoot van vrienden van ons tegen die uitbater van een hotel verderop was? De wereld is klein, echt klein. En Duitsland met 11 miljoen lege huizen ligt om de hoek. Per dag vertrekken 395 Nederlanders uit kil, koud, verhard en hufterig Holland om onder andere in Duitsland ( en scandinavie als goede tweede) in rust en respect met mens en natuur te gaan wonen.In Stolberg vonden we wel iets anders, iets waar we helamaal niet naar zochten. Twee vakwerkhuisjes in redelijke staat, midden in de straat, zonder grond. Maar wel leuk als uitvalsbasis om gericht te gaan zoeken naar ons droomhuis en de lokale bevolking te leren kennen. Misschien, heel misschien gaan we een bod doen en onze volgende vakanties daar doorbrengen. Van de buren zullen we geen last hebben en het massatoerisme is ver te zoeken, maar oh oh wat een schitterend dorp! Op een paar kilometer van de Harz en Thuringen, tussen paradijselijke steden als Quedlinburg en Wernigerode, ski- gebied op rij-afstand..... Wauw! En dat op 4 uur rijden van thuis. Het huis in het dalletje lag om 18.00 uur al volledig in de schaduw en ik wil toch echt, later als ik groot ben, de zon in mijn grote achtertuin zien ondergaan met heuvels en bos en beekje en koeien in de verte.

Het eten midden in de vrije natuur, een uur nagenieten in het zonnetje zonder een mens te zien, dat is genieten met een grote G. En dan behalve een tas boodschappen, een dolk en een brandertje bedenken waar je de sla in gaat doen? Toppunt van recyclen. Voor navigatie en internet om huizen te lokaliseren moesten we het een en ander aanschaffen in de grote Markt waar je nog net niet gek wordt als je tussen de overload van te veel van hetzelfde niet weet wat je moet kiezen, en heb je, wanneer je spontaan besluit te gaan picknicken,  twee niet stuk te krijgen plastic verpakkingen in je auto liggen die prima dienst doen als slabakje. Nee ik ben Toch Niet Gek.

Nomnom, en wie heeft bestek nodig, als je een stuk schwarzwalder schinken of een broodje gebruikt om je vingers niet te verbranden? We hebben de smaak weer te pakken. To be continued...

The fun part

Om eind van dit schooljaar twee huishoudens samen te voegen tot een (in een huis met minder bergruimte), moet er heel veel weg.

En dat is leuk, erg leuk.

Voor de grap had ik een kast op de welbekende verkoopsite gezet. Nog geen drie minuten later had ik een bod. Het leukste is, tegelijkertijd gingen we een enorme tafel ophalen in Groningen voor hetzelfde bedrag.

Ik liep tegen nog wat dingetjes aan en in een weekend was er van alles opgeruimd, gepimpt en verplaatst. Zonder kosten.

De website die we hadden voor later, (voor als we zo ongeveer eind van dit schooljaar het huis verkocht zouden hebben en in Duitsland zouden wonen) heb ik maar weer eens omgebouwd.
Tijdelijk had ik het onderkomen van Heerenveenruilt op de server gezet maar aangezien het ruilen me nu meer tijd, geld en inspanning kost dan het aan plezier en praktisch nut oplevert, heeft dit weinig zin.  Daarnaast vind ik het helemaal niet leuk om een kunstje twee keer te doen en gaan mijn gedachten over ruilen een heel andere kant uit dan de voorgestelde kledingruil over 5 maanden.
Vijf maanden is mij te lang om een website ongebruikt te laten zijn voor een gratis ruilfeestje.

Op de website komt nu te staan wat we de komende jaren gaan doen.
Een mix van verkoop, goodies, kunst, kleingoed, meubels op maat en praktische hulpverlening.
De afgelopen tijd heb ik hard nagedacht hoe ik gebruik kan maken van de zogenaamde crisis, vergrijzing, mijn passies en mijn beroep(en).

Ooit ben ik begonnen in een hotel als kamermeisje, daar heb ik geleerd om heel hard en efficiënt te werken. Daarnaast was ik fotograaf-assistent, fantastisch, je komt op de gekste plaatsen en leert heel anders te kijken. Een hamburger op een plaatje zal mij niet het water in de mond doen lopen, ik zie spuitlak en kunstgrepen.  Zo werkte ook in een cadeau winkel die reeds failliet was en dagelijks werd veranderd en her-gedecoreerd om aantrekkelijk te houden. Hoe hoger we de prijzen maakten om ze dan voor de helft te verkopen, hoe meer er verkocht werd. Hierna deed ik een opleiding magazijnbeheer en kwam bij een soort debiteuren crediteuren oude mannen fabriek. Wat een drama, elke dag hetzelfde liedje. Niks voor mij.
Tijdens deze opleiding kwam ik mijn toenmalige echtgenoot tegen en vertrok naar de andere kant van het land in de stad zonder identiteit, geschiedenis en ziel, met dito mensen, hier zouden we een jaar blijven. Om geen gat in mijn cv te krijgen nam ik een baantje aan bij een schoonmaakbedrijf, kreeg kinderen, liet mijn hobby uit de hand lopen en verkocht alles wat ik maakte. Opeens waren er tien jaren voorbij en zag ik mezelf niet nog eens tien jaar schoonmaken in een stad waar ik me een Alien voelde. Zo verhuisde ik terug, met twee kleine kindjes. Deed een cursus etaleren en volgde een seminair voor zelfstandig ondernemen.
Toen de jongste vijf werd kreeg ik een oproepje voor reintergratie en was ik binnen twee weken aan het werk bij een uitgeverij. Letters, reclame, redigeren, fotografie, regelen, deadlines, allemaal leuk behalve acquisitie, wat ik mocht doen. Uitgeverij moest uitdunnen, papier is uit de mode en ik mocht naar huis. Tja wat ga je dan doen, iets waar je makkelijk werk kan vinden, dus maar weer poetsen. Niet op kantoren, bouwketen, hotel, scholen en fabrieken maar dit keer bij mensen thuis die het zelf niet meer kunnen. En dan heb je weer ruimte in je leven, moet je zuinig aan en kom je terug bij wie je bent. Een alleskunner met duizend en een ambities wat niet in een beroep te vangen is. En zo maak ik mijn eigen beroep.

Na 12 keer verhuizen, acquisitie, verkoop, ruim twintig jaar alles alleen doen, managen, bejaardenzorg, van oude dingen iets maken, fotograferen en combineren weet ik waar ik goed in ben. Nu is het zaak om mijn website gelikt te krijgen, mijn verhaal duidelijk en uitgerekend nu stuurt mijn broer mij het eerste exemplaar van zijn boek Voeken . Veel te leuk, ik ken de personages, herken de personages, ken het verhaal maar mag nu eindelijk tussen de regels gaan lezen. De romanvorm die voor mijn broer een verhulling schijnt, is voor mij een feest van herkenning. Ik lees mijn broer, ook de leugens. Dit is leuk! Mijn website moet ik afmaken, ik heb nog wat spulletjes op te lappen, vanavond komt een kijker voor de kast en de was, ramen en mijn gebit moeten gepoetst. Ik wil verder lezen, ik wil in de zon onder het afdakje een kastje witten. Maar plicht roept, de mondbeul en huishoudhorror eerst.

Vanavond verder schrijven aan teksten voor het web.
Nu snel poetsen, opruimen en een tandpasta smile halen.

Tussendoor wat lezen, mijn sjaal afmaken en in gedachten teksten formuleren.

Ik ben benieuwd of er iemand is die een idee heeft hoe mijn zelf gecreëerde baan eruit gaat zien.