Bijna perfect.

Na enkele jaren het tweede weekend van Oktober in Vianden te zijn geweest op de notenmarkt,
hadden we bedacht om dit jaar een keer wat eerder te gaan zodat we nog wat mooi najaarsweer konden genieten, de verse appels konden plukken en uiteraard verse noten.

We boekten een huisje in Schonberg, op 100 km van Vianden, vlakbij of eigenlijk midden in de Vulkaaneifel. Het leuke van booking.com is dat je, eenmaal in het systeem, steeds de leukste aanbiedingen krijgt voor de plaatsen waar je eerder op hebt gezocht en zo kan je voor een minimaal budget een weekendje weg.

Vrijdag vertrokken we rond een uur of 15.00 en om 19.00 waren we bij onze plaats van bestemming. We hadden een huisje met kitchenette en kochten in de supermarkt nog snel wat avondeten.
Schweinenacken, zuurkool en rosti en zaten we voor 10 euro,  een half uur later  te smullen.

Na het eten een kopje koffie gezet en buiten op het bankje van de omgeving genoten.


Zaterdag zijn we in alle vroegte met een kofferbak vol lege tassen vertrokken naar Luxemburg om noten en fruit te plukken.
Vorig jaar hadden we een plaats ontdekt waar een compleet veld in onbruik was geraakt en waar we tassen vol met peren, appels en noten hebben geraapt. Vol goede moed gingen we daar weer heen en hadden in no time drie big shoppers vol heerlijke appels. De noten waren nog niet zo ver dat ze al op de grond lagen en langs de doorgaande wegen hadden we niet zoveel moed om daat aan takken te schudden of met stokken in de bomen te slaan, we hebben dit jaar dus niet zoveel noten kunnen rapen, maar ja je kan niet alles hebben. De beloofde stoofperen van vorig jaar waren helemaal nergens te bekennen, net als de pruimen. Als vervanging hebben we maar een struik met rozebottels leeggeplukt. Met in de diepvries drie zakken vlierbessen en een diepvrieszak vol bramen, hebben we meer dan genoeg om straks met de sapextractor een litertje of 40 sap voor limonade, wijn en jam te gaan maken.
De sapextractor heb ik nu een jaar of 5 en ieder jaar ben ik weer dolgelukkig dat ik die heb aangeschaft. Je hebt een veel grotere sap opbrengst, het is meteen steriel en je hoeft niet te zeven of te knoeien. Alleen de flessen schoonmaken en het liefst de extractor op de houtkachel en het huis ruikt  lekker naar vers fruit, hout en gezelligheid, terwijl je alleen maar af en toe een flesje vult met sap en dat ding zelf het werk verder doet. Van de overgebleven most in de extractor kan je zelfs ook nog wijn maken, je verspilt dus helemaal niks.

We reden terug door de Vulkaan Eiffel en via een omleiding kwamen we in een dorpje waar een rommelmarkt was. Natuurlijk gingen we even kijken en liepen een rondje door het dorp. Als je al een jaar of 5 naar huisjes aan het kijken bent, dan is het alsof je er een extra zintuig voor krijgt en zodoende stonden we even later bij een burcht met een fantastisch uitzicht. Met het huisjes-kijken-droomhuis-virus reden we terug door de prachtige omgeving en,

 besloten we dat we zondag terug zouden rijden via ons droomhuis wat we een paar weken terug hadden gezien op de Trovit-huizen-app.

De kofferbak was gevuld met gratis fruit.
De voorraad drank, tabak en benzine voor een prikkie aangevuld, dus die 400 kilometer omrijden hadden we er op voorhand al uit.

Bij de Weser aangekomen hebben we de auto geparkeerd en gekeken hoe groot dat Grundstuck nu werkelijk was. Met google maps kom je een heel eind maar in het echt is, een afstand wat je loopt en ziet, toch net even anders dan vanaf een plaatje.

 We wisten dat het huis direkt aan de weg lag  tussen de kalkwerken en de krachtcentrale.

Het huis heeft een grondstuk van 10.000m3 en ligt pal aan de Weser. Het grondstuk is smal en staat vol met appel-peren-en notenbomen. Daarvoor hadden we dus niet naar Luxemburg gehoeven.
We liepen lang de weg om te kijken waar boomgaard ophield en dat was een ruime 600 meter verderop wat betekent dat de lap grond gemiddeld 15 meter breed is op een schuine helling. De boomgaard was oud, overwoekerd en totaal onbegaanbaar tegen de schuine helling aangeplakt.
Vanaf de drukke doorgaande weg, ligt een fietspad met daarnaast een in onbruik geraakt spoor en direkt daarnaast een 15 meter afgrond naar de Weser waarop de boomgaard staat.

Tegenover het huis konden we zo de bos in wandelen.

Het huisje zelf was niks bijzonders.

Het uitzicht was inderdaad magnifiek. Eigenlijk was het precies zo als we ons hadden voorgesteld. Het is een huis, omgeving, grondstuk, boomgaard, alleenligging, uitzicht, infrastructuur, werkgelegenheid, mogelijkheid tot zelfvoorziening, afstand tot Nederland en prijs waar we van dromen, en toch is het 't net niet. Het ligt te dicht aan de (drukke)weg, de boomgaard ligt te scheef. Als er de mogelijkheid is om het veld naast de woning aan de andere kant erbij te kunnen kopen aanwezig is, dan zijn we verkocht. Als, .... eh, als we NU het geld zouden hebben en als het NU zou kunnen.


Helaas.
Of gelukkig, kunnen we nog een paar jaar van die heerlijke weekendjes weg en steeds dichter bij ons ultieme droomhuis komen.

Kraftwerk

Een paar jaar geleden reden we op speurtocht naar leuke huizen in Duitsland, langs de Weser.


Midden in het landschap vlakbij Hamelen staat een enorme krachtcentrale die grote witte condenspluimen over het heuvelachtige land blaast.


Vorige week kreeg ik een melding op mijn appje dat er op een kleine steenworp afstand van die centrale, ons droomhuis te koop staat. Voor een prikkie!

Op een stuk niemandsland tussen een kalkwerk en een kerncentrale, ganz frei en direkt aan de Weser met een enorm lap grond waar fruitbomen op staan en je kan vissen in je eigen tuin. Misschien zelfs wat chaletjes of blokhutjes voor Motorrijders of fietsers mogelijk maken want direkt aan de doorgaande weg.
Het leuke is dan dat je je onmiddelijk voor de geest kan halen, waar het huis precies staat en in welke bocht het ligt.
Wat dan wel weer heel jammer is, we moeten nog minstens drie jaar wachten voor we die kant uit kunnen. Plichten, kinderen en afbetalingen dwingen ons om deze droom uit te stellen of een andere gestalte te geven. Als het huis nu voor een kwart van dat prikkie te krijgen is, zouden we het misschien kunnen doen.


Wie wil nu niet dit uitzicht? Haha, schijnbaar niet zoveel mensen want men is niet zo happig om naast een kerncentrale te gaan wonen. Dus met een beetje geluk, komen er geen mensen op ons droomhuisje af en gaat de prijs nog wat naar beneden.

Dromen is zo leuk. En als ik lees bij andere emigreerders dan blijf ik geloven in het waarmaken van de dromen, in de tussentijd gaan we lekker verder met genieten in het platte Nee- duh- land. Want zoals mijn favoriete Quote van Marcus Aurelius; " het leven is, wat je gedachten ervan maken". Of op zijn Cruijfiaans; "Als je denkt dat het kan of denkt dat je het niet kan, heb je meestal gelijk".