Dream on

Terwijl ik de afgelopen weken druk was met planning en voorbereiding van het trouwfeest, was man alweer in zijn dromen aan het klussen aan onze toekomst, ooit, in Duitsland.  Bij een trouwerij hoort een huwelijksreis en omdat we eigenlijk al een jaar niet samen weg waren geweest, voor ons ook een noodzakelijke reis. Man had dus al was huisjes gespot in de regio waar we vakantie gingen vieren en met de camera in de aanslag gingen we ouderwets op pad. Huis nummer een was een van de 11 miljoen leegstaande huizen in Duitsland, gelukkig keus genoeg.

Een proefritje van 2000 kilometer leerde dat de nieuwe auto nogal wat olie nam en rare bijgeluiden maakte.

Dat niet alle huizen op internet te vinden zijn is erg jammer, dit huis stond om de hoek bij het eerste en was een stekje waar we ons meteen helemaal op ons gemak voelden, niet te vinden helaas. De ligging, ruimte en tuin zou net  aan de wensen kunnen voldoen, maar zonder prijs en gegevens over koop of sloop erg lastig om in te schatten of we er werkelijk iets mee kunnen.

Nog geen kilometer verderop in een bocht stond alweer een giga pand met grote tuin en werelds uitzicht, ook deze was niet te traceren op het net.

Een paar dagen later reden we wat rond en vanuit mijn ooghoek zag ik dit huis! In een dalletje met een giga grundstuck, de deur was geforceerd en binnen was alles eruit gesloopt.

Dit pand stond op een 150 meter er van af, ook leeg, en daarachter een schietvereniging. In de hoop dat de eigenaar van de schietvereniging ons meer kon vertellen over het leegstaande pand, hebben we er wat rondgewandeld en gezocht om een teken van leven. Helaas hebben we niemand kunnen vinden en bedachten om in het volgende dorp om informatie te gaan zoeken.

Doorgereden naar Stolberg, als de vakwerkhuisen wat onderhouden zijn en hier en daar een bloemetje, krijg je een idee hoe we het plaatje voor ons zien. Een beetje verbouwen vinden we leuk en dit soort huizen zijn met natuurlijke materialen uit de omgeving gemaakt, wat betekent dat het niet idioot duur hoeft te zijn, maar wel duurzaam.

Hier word je toch helemaal blij van?

Ook het (zoveelste) stationsgebouw stond leeg, geen makelaar te vinden, een dorp vol bejaarden, het hele dorp is na de Wende schitterend opgeknapt en onderhouden. Het schijnt het geboortedorp van Juliana van Stolberg te zijn, de moeder van Willem van Oranje. (deja-vu, kwamen we die niet al eens  tegen in Vianden?) En kwamen we niet op onze eerste vakantiedag op zoek naar wat eten een clubgenoot van vrienden van ons tegen die uitbater van een hotel verderop was? De wereld is klein, echt klein. En Duitsland met 11 miljoen lege huizen ligt om de hoek. Per dag vertrekken 395 Nederlanders uit kil, koud, verhard en hufterig Holland om onder andere in Duitsland ( en scandinavie als goede tweede) in rust en respect met mens en natuur te gaan wonen.In Stolberg vonden we wel iets anders, iets waar we helamaal niet naar zochten. Twee vakwerkhuisjes in redelijke staat, midden in de straat, zonder grond. Maar wel leuk als uitvalsbasis om gericht te gaan zoeken naar ons droomhuis en de lokale bevolking te leren kennen. Misschien, heel misschien gaan we een bod doen en onze volgende vakanties daar doorbrengen. Van de buren zullen we geen last hebben en het massatoerisme is ver te zoeken, maar oh oh wat een schitterend dorp! Op een paar kilometer van de Harz en Thuringen, tussen paradijselijke steden als Quedlinburg en Wernigerode, ski- gebied op rij-afstand..... Wauw! En dat op 4 uur rijden van thuis. Het huis in het dalletje lag om 18.00 uur al volledig in de schaduw en ik wil toch echt, later als ik groot ben, de zon in mijn grote achtertuin zien ondergaan met heuvels en bos en beekje en koeien in de verte.

Het eten midden in de vrije natuur, een uur nagenieten in het zonnetje zonder een mens te zien, dat is genieten met een grote G. En dan behalve een tas boodschappen, een dolk en een brandertje bedenken waar je de sla in gaat doen? Toppunt van recyclen. Voor navigatie en internet om huizen te lokaliseren moesten we het een en ander aanschaffen in de grote Markt waar je nog net niet gek wordt als je tussen de overload van te veel van hetzelfde niet weet wat je moet kiezen, en heb je, wanneer je spontaan besluit te gaan picknicken,  twee niet stuk te krijgen plastic verpakkingen in je auto liggen die prima dienst doen als slabakje. Nee ik ben Toch Niet Gek.

Nomnom, en wie heeft bestek nodig, als je een stuk schwarzwalder schinken of een broodje gebruikt om je vingers niet te verbranden? We hebben de smaak weer te pakken. To be continued...